over olifanten en straatkinderen

Al dagen is SIem (2) er mee bezig, " we gaan naar olifant he mamma?",
" bovenop de dikke billen zitten he mamma?" " grote olifanten toch mamma?"
En eindelijk is het zover, na een tocht van 6 uur komen we aan in Chitwan. De jungle op de grens van India en Nepal. Het is er tropisch warm, en nooit stil. De geluiden van de dieren drinken zelfs tot in onze hotelkamer door.
En daar staan ze, de olilfanten, op een rijtje, 5 statige grote beesten, met op hun rug stevige kussens. Eentje ervan is voor ons. Hij zal ons veilig door de jungle heen leiden. Siem's kleine beentjes trappelen van ongeduld. " Jaaaaa olifanten!!, grote ollifanten!!" ik kan hem nog maar net tegenhouden.
Een lenige nepalees hijst ons een voor een op het grote beest. En daar gaan we, we waden door een rivier met krokodillen, zien hertjes voorbij springen, en kijken onze ogen uit bij de prachtig gekleurde vogels. En Siem? die krijgt er niets van mee...die is binnen 5 minuten in slaap gevallen van het wiegen van de billen van de olifant...



On a more serious note: we zijn de afgelopen week druk bezig geweest met ons project in Banepa waar we straatkinderen opvangen en ervoor willen zorgen dat ze een goede toekomst tegemoet zien. Vooralsnog veel onderzoek. Als je zoiets opzet wil je het meteen goed doen. Dus 300 gesprekken met de kinderen (samen met lokale vrijwilligers) en vele bezoeken aan instanties die ons verder kunnen helpen. De eerste signalen zijn positief. We denken dat we voor ons vertrek het project wel in gang kunnen zetten. Meer nieuws volgt...